the citylife

Na dus een reis met redelijke omweg ben ik dus samen met 4 anderen aangekomen in Sucre. Sucre is de eigenlijke hoofdstad van Bolivia, en heeft dan ook heel veel koloniale gebouwen In de binnenstad mogen er niet eens nieuwe gebouwen gebouwd worden om zo het authentieke straatbeeld te behouden, en dat beeld is mooi kan ik je vertellen. Veel gebouwen zijn wit en het hoofdplein hier is omringt en kent een mooie parkje in het midden. Dit leuke parkje vult zich overdag met mensen die maar wat graag je schoenen willen poetsen, ook als je geen leren schoenen draagt... Zo ook een jongetje van 9 jaar, we hadden daarbij een gesprek waarin hij me vertelde dat hij weinig klanten had. Mijn schoenen hoefde niet gepoetst en daarbij had ik ook niet echt kleine briefjes aan geld, maar wel een appel waar hij ook blij mee was. En daarbij de belofte dat hij de volgende keer best mijn schoenen mocht poetsen. De dag erna kwam hij dan ook op me afgerend in het park of hij dan nu wel mijn schoenen kon poetsen, ach ja allemaal prima. Dus het jongetje ging aan de slag om mijn vans schoon te maken. Ik moet zeggen de rand van mijn schoen was weer spierwit, het stoffenoppervlak daarentegen werd niet schoner, wel zwarter. Ik denk dat hij het doekje normaal gebruikt om de zwarte schoenen verder mee op te poetsen, maar hé ik ben de ergste niet, ik kan er dan ook niet mee zitten ik vond het vooral grappig dat iemand zo graag mijn vans wilde poetsen.
Andere dingen die mij in deze stad bezig hielden bevonden zich vooral op de centrale markt. Markten amuseren mij in dit soort landen enorm, zo grappig hoe juist alle dezelfde soort kramen naast elkaar staan. Alle concurrentie is verzameld en het word je erg makkelijk gemaakt het goedkoopste te kunnen kopen. Nog iets wat mijn aandacht altijd trekt is het fruit, zoveel soorten, ik heb dan ook van alles en nog wat gegeten wat we in Nederland niet hebben helaas.
Naast een park en markt heeft sucre ook veel musea die echt het bezoeken waard zijn. Tijdens mijn dagelijkse slentertocht door de stad bezocht ik allereerst het museum van de kathedraal. Zeker deze was mooi, maar ik voelde me toch redelijk van mijn geld beroofd er was vrij weinig te zien. Twee dagen later, in mijn laatste uren in Sucre, ging ik naar het onafhankelijkheidsmuseum en werd mij het een en ander bijgebracht over de vrijheidsstrijd in Zuid-Amerika en Bolivia in het bijzonder. Tevens was dit weer een prachtig gebouw en dit museum was zeker wél de moeite van een bezoek waardig.

Zoals ik al zei ging ik vlak erna weer weg, richting een of ander klein plaatsje vlakbij een national parc, ik hoopte stiekem op een heerlijk lui lekker land met hangmatten om tot rust te komen midden in mooie natuur, maar de hangmatten heb ik niet gevonden. Sowieso heb ik nog geen enkele hangende hangmat gezien, alleen een paar op een markt, zeer teleurstellend uiteraard! Enfin om in Samaipatta, want zo heet dat plaatsje, te komen moest ik eerst een bus nemen naar Santa Cruz. En daar bleef ik dus een dag tot ik in de avond een bus naar Samaipatta kon nemen. Ik zag in Santa Cruz de zon opkomen op het plein, het mooiste plein tot zover in Bolivia, maar het schijnt dat dit ook de rijkste stad is. Dat mensen in deze stad meer geld uit te geven hebben merkte ik ook aan de prijzen. Pas toen ik een bord met eten voor me had staan bedacht ik me hoe ironisch het zelfs was. Ik had een bord pasta pesto besteld, iets waar ik echt wel zin in had, en betaalde hier omgerekend 10 euro voor. 10 euro voor een bord pasta pesto met een beetje kaas, nothing but that... En laat een pasta pesto (met wat groenten, maar dat is hier schaars te verkrijgen) nou net het gene zijn wat menig student eet als hij/zij weinig-geen geld meer heeft. Hoe ironisch en daar zat ik dus met mn pasta-pesto van 10 euro. Al moet ik zeggen het smaakte goed en het restaurantje waarin ik zat zag er ook echt leuk uit met een binnenpleintje wat elk oud gebouw hier blijkt te hebben. Echter was er in Santa Cruz redelijk weinig te zien behalve het centrale plein en heb ik mijn tijd vooral op wifi doorgebracht.

S avonds ging ik dus door naar Samaipatta waar ik redelijk bijtijds aankwam. Alleen maar goed, zo kon ik meteen een tour boeken voor de volgende dag. Daarbij beschikten ze hier over een heerlijke warme douche, als er ook maar iets is waar ik hier echt intens van kan genieten (oke wanneer niet) en waar ik echt super blij van wordt is het een warme douche met degelijke straal. Je begrijpt dus wel dat ik ruim de tijd nam om van deze douche te genieten. De volgende dag stond er een hike op het programma deels door het national park, door het groen, over een berg en af en toe gladde paadjes naast kleine riviertjes. En ja het was zeker mooi, vooral het uitzicht over de enorm groene bergen :). Na deze hike bleef ik nog een nachtje om vervolgens weer door te gaan naar Arequipa Peru.

Ja waarom ga ik toch in godsnaam nu weer helemaal terug naar Peru en dat in een keer... Nou dat zal ik je vertellen ik had een aantal dagen later met een vriendin in La Paz afgesproken en dat wilde ik niet afzeggen. Maar ik wilde ook zeer zeker Arequipa zien... Dus gek als ik ben nam ik vanuit Samaipatta de nachtbus naar Sucre (zo'n 13u), spendeerde ik daar de dag. Oke ik voelde me redelijk kapot, maar ik heb zowaar het etnografisch museum nog bezocht, wat echt heel gaaf was! Hier hadden ze allemaal traditionele kleding en maskers hangen die werden/worden gebruikt in diverse ceremonies en erbij stond ook een uitleg over het kostuum. Helaas kon en mocht ik in dit gedeelte van het museum geen foto's maken, en laat dit gedeelte nou precies het meest interessante zijn. Maar goed ok, ik was dus op weg naar Arequipa. Dus 's nachts nam ik wederom een nachtbus richting la Paz (ca 14u) en daar kwam ik zoals gepland op een redelijk gunstig tijdstip aan 7:15. En ja het wil nou precies zo zijn dat er om 8:30 een bus direct richting Arequipa ging, helemaal TOP! En zo spendeerde ik dus nog heel wat uurtjes in de bus (14u of meer...) en de rij bij de grens, kortom pas laat op de avond was ik dan eindelijk in Arequipa, doodmoe en stijf van de bus.

Maar ik zou Hilde niet zijn geweest als ik direct was gaan slapen, het was overigens het allerlaatste bed van dat hostel, wel in een vierpersoonskamer dus iets duurder, but he works for me. Maar zoals ik al zei, ik ging niet slapen, ik vond dat ik wel een drankje had verdiend. Dus ik toog mezelf richting de bar van het hostel, dat dit allicht niet het beste idee is na een twee nachten amper te hebben geslapen en twee dagen weinig/slecht te hebben gegeten, daar stond ik niet bij stil. Want het was enorm gezellig en ik raakte al snel met allerlei mensen aan de praat. Ook was er nog een pubquiz gaande, niet dat ik nog heb kunnen meehelpen maar het bracht wel sfeer. Enigszins op tijd (uurtje of 1-2) lag ik in mn bed. Mijn kamer was echter, ondanks dat ik deze slechts met 3 man deelde, een grote zwijnenstal die rook naar zweetvoeten. Later kwam ik er dan ook achter dat ik deze kamer deelde met 3 leden van de barstaf. Nee veel slaap heb ik deze dagen dus niet gekregen, wel een hoop gezelligheid. De energie om een colca canyon trek te doen vond ik dan ook niet, wel heb ik uitgebreid de stad verkend al helemaal met een citytour. Deze citytour bracht namelijk ook een bezoek aan een lokale lama farm, alhoewel er waren ook alpaca's en het verschil werd me eindelijk duidelijk. Alpaca's zijn dus wat groter met een langere nek en hebben een veel zachtere (lees duurdere) vacht dan lama's. Deze dag sloot ik af in een restaurant, een van de beste van de stad, samen met twee anderen. De dag erna vertrok ik weer naar La Paz, want op maandag had ik afgesproken met Alexis. Gelukkig besloot ik al op zondag te vertrekken, want ik had al verwacht dat het wel even kon duren. Nou dat even was wel wat langer dan even, de rij bij de grens was echt HUUUUUUUGE dit keer, ik heb er meer dan 2 uur ingestaan om uiteindelijk weer te worden toegelaten tot Bolivia. De emigratierij voor Peru daarentegen kostte me slechts 15 min. Maar oke ik was dus weer in La Paz op zondagavond :D.
Die zondag heb ik wederom gegeten met dezelfde mensen als de dag ervoor, veel tijd was daar echter niet voor omdat zij door gingen naar Uyuni. Althans na wat hulp met bustickets en uitleg van mij. Maandag heb ik eerst een beetje uitgeslapen en daarna doorgebracht in voornamelijk de heksenmarkt buurt van La Paz totdat 's avonds Alexis er was :D. Het was echt ontzettend gezellig, we hebben de markten afgestruind, zijn in el Alto (het hoge gedeelte van de stad waar je met een soort skilift heen gaat) geweest en hebben ons 's avonds goed vermaakt in het hostel. Toegegeven we zijn echt de allerslechtste poolspelers, maar dat mag de pret voor ons niet drukken. Geen idee hoe lang we er dit keer overdeden, zonder andere teamleden, maar we zijn er dan ook tegen het einde aan eerder mee opgehouden. Een enorm groot Yenga spel bleek meer ons ding, we hebben het gered om een toren te creëren die hoger was dan onze hoofden, een ware prestatie! Overdag hebben we ons ook erg verbaasd over de heksenmarkt waar ze dode babylama's verkopen om aan moeder aarde te offeren, evenals felgekleurd suikerwaar. Daarbij verkochten ze vreemde poeders waarbij je ervoor zou kunnen zorgen dat iemand je volgt of juist bij je vandaan blijft en verkochten ze ook antiek/nep geld waar we natuurlijk een foto mee moesten maken. De gewone markt en toeristenmarktjes hebben we uiteraard ook bezocht, de prijzen in Bolivia liggen nu eenmaal lager dan in Peru dus de eerste souvenirs zijn ook weer gekocht.
Bijna vergeten te vertellen maar in het hostel had ik ook nog een meeting met Augusto, de Braziliaan van mijn Uyunigroepje. Uiteraard ook erg leuk hem weer te zien en te spreken! Maar na 2,5 dag enorme gezelligheid in La Paz vertrok Alexis naar Uyuni en Augusto richting huis. Vreemd en raar om van Alexis afscheid te nemen, ik heb toch het meest met haar opgetrokken in Cusco, en geen idee wanneer ik haar weer zie gezien de oceaan tussen ons in. Enfin ik heb me heus wel vermaakt erna hoor, 's avonds speelde ik pingpong, waarin ik gelukkig ook beter ben dan in pool en leerde ik anderen hoe je makkelijk met een groep kan pingpongen door rond de tafel te rennen. Kon me eigenlijk vanuit m'n jeugd niet herinneren dat het zo vermoeiend was, of dat komt gewoon door de hoogte, maar na een klein uurtje was ik er wel klaar mee.

De ochtend daarop vertrok ik naar Cusco, waar ik nu ook ben. Gelukkig stond er dit keer een heeeeel stuk kortere rij voor de grens van Bolivia en waren we binnen 1 a 1,5 uur allemaal weer binnen in Peru. Ik moet zeggen dat Cusco vrij vreemd is vanuit een hostel en zonder mijn vrienden hier (ze zijn bijna allemaal naar huis op Alexis na die dus in Uyuni zit). Maar mijn hostel is rustig maar erg gezellig en mijn tijd vul ik in door de laatste dingen te zien en te kopen voor thuis. De souvenirmarkten zijn trouwens echt overweldigend, zo groot en alles is wel leuk en mooi dus het is nog lastig aja. Morgen dan echt de allerlaatste dingen kopen, en een facial nemen om al het vuil uit deze steden van mn gezicht te verwijderen. En natuurlijk moet ik nog even langs mn gastgezin, want ik heb nog niet iedereen gedag gezegd.
Tja ik heb eigenlijk nog helemaal geen zin om naar huis te gaan overmorgen, maar ik heb wel iets om naar uit te kijken dinsdag heb ik een lange overstaptijd in New York en heb ik afgesproken met een vriendinnetje van hier :D, going to be nice!

Maar om het makkelijk te maken, dingen die ik nooit zal missen en raar zal blijven vinden in Zuid-Amerika:
- hoe ze ondanks de stoplichten toch nog verkeersregelaars nodig hebben waardoor ik er de ballen van begrijp en gewoon maar oversteek als het me veilig lijkt
- hoe ze zo ontzettend weinig groenten eten, of uberhaupt variatie in de keuken (op het vlees na dan)
- Wie er ooit op het idee is gekomen om douches elektrisch te verwarmen, ik heb altijd geleerd dat water en elektriciteit een slecht idee zijn maar hier kan het kennelijk... Heel warm wordt m'n douche zo in ieder geval niet, of in elk geval niet met fatsoenlijke straal
- de toiletten zonder bril of het feit dat je je wc papier niet kan doorspoelen
- de uitlaatgassen van bussen en auto's, en dan met name oude auto's en diesels zonder roetfilter
- het onderhandelen over elke prijs en weten dat je alsnog afgezet wordt
- de kaas, die je echt geen kaas kunt noemen en die dagelijks buiten liggen te zweten op de markt
- dat je geen water uit de kraan kunt drinken en bij voorkeur daarom ook geen ongekookte groenten (voor zover die er dus zijn)

tja, helaas is er zo verschrikkelijk veel meer wat ik wél ga missen, maar gelukkig kan en ga ik nog wel een keer terug!