Salar de Uyuni

Na twee dagen in La Paz te hebben gespendeerd en van alles gezien te hebben vond ik het wel weer tijd door te gaan en wat meer natuur te zien. En mooie natuur is er hier in Bolivia genoeg, daarnaast is het heel divers. Al ruim voor mijn vertrek naar Zuid-Amerika had ik mijn zinnen gezet op de zoutvlaktes van Uyuni. Van anderen ving ik op dat je prima zelf een nachtbus naar Uyuni kon nemen om daar dezelfde ochtend nog een tour te regelen en dat dit veel geld scheelden. En Nederlands als ik ben koos ik daar dus voor.

Natuurlijk heb ik heus wel horror bus verhalen van anderen gehoord, maar in de rij om een kaartje te kopen ontmoette ik een paar Canadese meisjes die erg aardig waren. Zij waren met 3 en ik kon dus naast een van hen plaatsnemen in de bus. Bovendien heb ik ook altijd de chickenbus in Guatemala heelhuids en zonder berovingen overleefd dus dit moest ook goedkomen. Voor de zekerheid heb ik vlak voor vertrek m'n grote tas afgesloten met tie-raps voordat deze het laadruim inging en mijn kleine tas blijft tijdens zulke ritten uiteraard op mijn schoot, en deze sluit ik vaak voor de zekerheid af met een slotje.

Goed ik zei geen probleem deze busrit, ik zat inderdaad comfortabel en vermaakte me prima met mijn ipod in mn oren. Ook kregen we een dekentje en ondanks de verwarming in deze bus werd het halverwege ijskoud. Kouder dan in menig bus op weg naar een wintersport bestemming en er bevond zich dan ook ijs aan de buitenkant van onze ruiten. Ook rammelde de bus zo nu en dan, we moesten namelijk over onverharde wegen die voelden alsof het geen echte weg was. Kortom met weinig slaap kwam ik aan in een mini stadje in de middle of nowhere (en dan ook echt) Uyuni.

Op het busstation in La Paz had ik trouwens vlak voor vertrek nog wat mensen leren kennen die viavia een goede en een iets goedkopere touroperater wisten. Daar gingen we dan ook naar op zoek en er waren voor dezelfde dag nog genoeg plekken in de 3 dagen tour. Daarna was er nog heel even tijd om water en ander proviand te kopen voor vertrek. De groep bestond uit twee franse jongens; Francois and Joo, een israelisch stel: Dafna en Guy en een Braziliaanse jongen Augusto, ook allemaal begin twintig.

Na een half uurtje stopte de jeep waar we in zaten bij een verlaten en ernstig verroest treinstation. Dus dit is er gebeurd met de leningen van Europese banken in de 19e eeuw... Natuurlijk moesten er foto's gemaakt worden op deze verlaten en totaal verroeste treinen, het was bizar.
Na nog wat langer rijden kwamen we dan op de eerste echte uitgestrekte zoutvlakte. Ook wel een woestijn met zoute grond. Ja ik laat je graag je stereo-type beeld van de woestijn aanpassen. Daarbij wie denkt dat de woestijn overdag een gortdroge en hete plek is heeft het mis, ja de zon scheen fel en het was gortdroog maar daarnaast was het ook nog eens extreem koud met een gemiddelde temperatuur onder nul, vandaar de foto's met muts, handschoenen, sjaal en dikke jas ;). Echter mocht dit onze pret niet drukke om waanzinnige foto's te maken en te spelen met perspectief en kwamen er zelfs een paar plastic speelgoeddieren aan te pas. Na deze dag sliepen we in een hotel wat volledig gemaakt is van zout, het lijkt bijna of je je in een strandtent begeeft, doordat de vloer dus gevuld is met korrels zout. Hier warmden we eerst op met thee en koekjes en vermaakten we ons met het kaartspelletje Yaniv voordat we gingen eten en slapen.

De tweede dag begonnen we meteen goed, na heel veel foute jaren '80 en '90 hitjes de vorige dag konden we nu onze ipods en telefoons aansluiten wat een hele verbetering was. Deze dag gingen we nog verder de zoutvlaktes in en kregen we de mogelijkheid een cactuspark te bezoeken, waarvoor we overigens allemaal bedankten, maar vlak ernaast konden we goede foto's nemen. Ook kwamen we langs wat zout meren en zelfs een meer wat nog compleet bevroren was, uiteraard bevonden we ons op dit gladde ijs. Later kwamen we ook langs lago colorado, een meer dat door de algen en plankton in het water rood is van kleur. Naast dat dit natuurlijk bijzonder mooi is trekt dit ook nog eens flamingo's aan die ik ook heb vastgelegd. Overdag kregen we tegen het einde aan wel wat auto problemen, een (bijna) lege accu . Nu zou je kunnen denken dat dit aan het materiaal en de kou ligt, echter denk ik dat het er eerder mee te maken heeft dat onze gids en bestuurder Stanley graag tijdens pauzes de elektriciteit in de auto aan laat en de muziek door laat spelen. Enig voordeel voor ons, hierdoor zagen we de zonsondergang op de zoutvlakte. Na door een andere auto te zijn geholpen en deze voor te laten gaan in de route, kwamen ook wij aan bij het tweede hotel. We wisten dat het heel koud zou worden en waren dus op naarstige zoektocht voor alcohol. De winkeltjes naast het hotel bleken, ondanks dat de lichten aanstonden, echter dicht te zijn. Gelukkig was er wel een gids die wat alcohol had en zo kochten we 3 flessen rode wijn, de wijn uit Bolivia smaakt naar koude gluhwein en een likeur met een smaak van, uiteraard coca. Aan die laatste heb ik me overigens niet gewaagd dus over de smaak ervan kan ik niks zeggen.

Met wat lagen aan en gewapend met slaapzak en een stapel dekens heb ik overigens prima geslapen, wel kort want om 5:30 stond het ontbijt klaar. De laatste dag voerden we allereerst langs wat kraters waar we bij een geiser er ook doorheen konden springen, wat bizarre foto's en filmpjes opleverde. Daarnaast was zonsopkomst tussen de bergen en de rook ook fantastisch om mee te maken. Een uurtje later was daar het moment waar iedereen naar uit keek, warm water bronnen. Alhoewel het omkleden wat koud was, was het water heerlijk. Augusto moest alleen eerder weg omdat hij nog naar Chili ging, maar de rest van ons vermaakte zich een aantal uur in het water. Toch was ik blij toen de auto terug was, mijn water lag namelijk nog in de auto en ook mijn maag begon te knorren. Overigens was het toen we het water uit kwamen al een heel stuk warmer, de zon was immers volledig opgekomen. De tocht terug kwamen we nog langs een paar rotswoestijnen, maar daar zijn we niet echt meer gestopt om zo op tijd terug te zijn.

Ieder van ons hoopte namelijk naar Sucre te kunnen, dit is wat lastig door een aantal stakende mijnwerkers in Potosí die een aantal wegen blokkeren. Na heel wat rondvragen bleek de beste optie een bus naar Oruro een overstap in Cochabamba en dan de dag erna naar Sucre. Gelukkig was ik niet alleen, want 's nachts overstappen, wanneer de busterminals zelf dicht zijn, heeft toch niet mijn voorkeur. In cochabamba was het goed warm en na een baby-doekjes douche hebben we ons vooral vermaakt in een café met potjes Yaniv en de plaatselijke Wifi. En die avond gingen we dan eindelijk verder op naar Sucre. Moe van twee nachten achter elkaar in de bus te hebben gezeten gingen Dafna, Guy en ik op zoek naar een hostel waar we al konden inchecken terwijl Francois en Joo wachtten op het daglicht. Het moest even duren maar uiteindelijk vonden we een heel fijn verblijf, Dafna en Guy hadden zelfs een heel gezinsappartement toegewezen gekregen voor weinig geld, en kon ik eindelijk liggend slapen!

Sucre is tevens een erg mooie leuke koloniale stad, waar ik inmiddels ook weer weg ben haha.